ความเป็นผู้ประกอบการต้องสร้างตั้งแต่เราเป็นลูกจ้าง

     สมศักดิ์และสมชายสองพี่น้องเจ้าของกลุ่มธุรกิจเกษตรขนาดกลางโดยมีบริษัท ในเครือกว่าสิบแห่ง ทุกบริษัทในเครือมีผู้บริหารระดับสูงซึ่งเป็นคนในครอบครัวทั้งสิ้น สมศักดิ์ในฐานะพี่คนโตรับผิดชอบในตำแหน่งประธานกลุ่มบริษัท และสมชายพี่คนรองรับตำแหน่งรองประธานกลุ่มฯ ทั้งสองคนเป็นคนหัวสมัยใหม่ซึ่งเป็นรุ่นที่สองหลังจากคุณพ่อซึ่งเป็นคนไทย เชื้อสายจีนเข้ามาก่อร่างสร้างตัวโดยเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารตั้งแต่ห้า สิบกว่าปีก่อน

     ทุกเช้าเขาทั้งสองคนจะนั่งปรึกษาหารือธุรกิจกัน วันนี้ประเด็นที่เขาคุยกันคือเรื่องของมานะผู้จัดการทั่วไปคนใหม่ของบริษัท ในเครือแห่งใหม่ซึ่งเพิ่งเปิดดำเนินการเมื่อเร็วๆนี้ มานะนับเป็นผู้บริหารระดับสูงคนแรกที่ไม่ใช่คนในครอบครัว สมชายและสมศักดิ์มีแนวคิดมาหลายปีแล้วว่าจะต้องนำมืออาชีพจากภายนอกเขามา เป็นผู้บริหารระดับสูง สำหรับมานะได้รับข้อเสนอที่ดีรวมทั้งได้รับหุ้นส่วนจำนวนหนึ่งในบริษัทแห่ง ใหม่ด้วย มานะเคยเป็นผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทซึ่งจำหน่ายสินค้าให้กับกลุ่มบริษัท ของสมศักดิ์

          สมชายเอ่ยถามสมศักดิ์ว่า “เฮียครับ ทำไมถึงตัดสินใจเลือกคุณมานะ แต่ไม่เลือกคุณพีระละครับ” พีระคือผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทคู่แข่งของมานะ พีระมักจะมีส่วนลดพิเศษสำหรับคุณสมศักดิ์เสมอ นอกจากนี้พีระมักจะเลี้ยงรับรองและตีกอล์ฟกับสมศักดิ์และสมชายเป็นประจำ นั่นเป็นสาเหตุที่สมชายสงสัย


          สมชายตอบว่า “ทั้งสองคนในแง่ฝีไม้ลายมือ ความรู้ความเข้าใจในอุตสาหกรรมที่เราทำอยู่แล้วถือว่าดีพอๆกัน ทั้งสองคนมีประสบการณ์จากการเป็นพนักงานขายและไต่เต้าเป็นผู้บริหารในบริษัท ข้ามชาติมาทั้งคู่ แต่ความเป็นเถ้าแก่ต่างกัน” สมศักดิ์เว้นจังหวะสักครู่ “มานะ ไม่เคยใช้การลดราคาเป็นจุดขาย เขาใช้ประโยชน์ของผลิตภัณฑ์โดยพยายามทำความเข้าใจความต้องการที่แท้จริงของ เรา และทำการบ้านมาดีมากทุกครั้งที่พบกัน การส่งมอบสินค้าก่อนก่อนเวลา และผิดพลาดคลาดเคลื่อนน้อยมาก หากมีความผิดพลาดเกิดขึ้นมานะจะรับผิดชอบโดยไม่เคยระบุว่าเป็นความผิดของใคร พร้อมทั้งติดตามแก้ไขให้จนลุล่วง มีครั้งหนึ่งผมสุดทนกับความเป็นมืออาชีพของมานะมาก เขาไม่ยอมลดราคาให้บริษัทเราเลยในขณะที่คุณพีระคู่แข่งลดเอาลดเอา ฒผมบอกมานะไปว่า คุณมานะนี่มันไม่ใช่บริษัทของคุณซักหน่อย ลดๆมาบ้างเถอะ วันหลังมีอะไรผมจะได้ช่วยเหลือคุณเป็นการส่วนตัวได้ในฐานะเพื่อนฝูงกันไงละ แต่คุณมานะตอบผมได้ดีจริงๆ”

          สมชายถามต่อด้วยความอยากรู้ว่า “คุณมานะเขาให้เหตุผลว่าอย่างไรครับ”

          สมศักดิ์ยกคำพูดของมานะขึ้นมาให้สมชายฟังว่า “คุณสม ศักดิ์ครับ จริงๆแล้วผมคิดเสมอว่าบริษัทที่ผมทำงานอยู่เป็นของผมเอง บ้าน รถ การศึกษาลูก และสิ่งอำนวยความสะดวกในบ้านก็ได้มาจากการทำงานให้บริษัทนี้มากว่าสิบปี เขาสอนผมตั้งแต่ผมไม่รู้อะไรจนมาได้ทุกวันนี้ผมจึงคิดว่านี่คือธุรกิจของผม เอง อีกอย่างหนึ่งผมตั้งใจว่าอนาคตจะทำธุรกิจส่วนตัวที่ไม่แข่งกับนายจ้างเดิม หากผมมีทัศนคติและวิธีการทำงานว่าที่เราทำอยู่ทุกวันนี้คือธุรกิจของเราก็ เสมือนผมฝึกงานในฐานะเถ้าแก่ไปในตัว เราขายได้มากที่สุดในตลาดเพราะคุณภาพของคน สินค้าและบริการของเรา”

          สมชายอึ้งไปพักพร้อมกับอุทานว่า “แหมตอบได้จับใจดีครับ เขาคงต้องการสร้างความประทับใจให้เฮียละซี แล้วคุณพีระละครับเห็นเขาขอสมัครมาในตำแหน่งนี้ด้วย”

          สมศักดิ์ตอบ “พีระนะผมเห็นต่างกัน เขาชอบลดราคา เลี้ยงรับรอง ตีกอล์ฟ เพื่อทำให้ผมชอบเขา ซึ่งผมก็สนิทสนมด้วย แต่ในฐานะคนขายของมากกว่า ผมไม่ได้คิดว่าเขามีคุณสมบัติที่จะเป็นหุ้นส่วนกับผมได้ เวลาเกิดปัญหาพีระมักจะบอกว่าเป็นความผิดของคนอื่นในบริษัทเขาเสมอ ไม่เคยเลยที่จะบอกว่าตัวเองมีส่วนแม้แต่น้อย ผมบอกเขาไปว่าเขายังมีเวลา หากเปลี่ยนแปลงวิธีคิดและวิธีทำงานแบบคุณมานะเขาก็ยังมีโอกาสอีก มิฉะนั้นเขาคงเป็นได้แค่ผู้จัดการคนหนึ่งเท่านั้น”